Hier gaat alles ondertussen weer zijn normale gangetje, de mist is opgetrokken sinds ik afstand heb genomen van Barbara en sinds ik de beslissing heb genomen om Kerst in Nederland te vieren. De zon schijnt en ik voel me weer zoals voorheen: rustig, tevreden en gelukkig. Het hele Barbara verhaal heeft me weer een hoop duidelijk gemaakt en nu ik afstand heb, weet ik ook dat onze "vriendschap" geen toekomst heeft als het zo doorgaat zoals het nu gaat. We zijn te verschillend, leven in verschillende werelden. We hebben een heel andere kijk op mensen en het leven. Met Jupp heb ik ondertussen weer een heerlijke tijd, we gaan ieder onze eigen gang en als we elkaar tegenkomen, wat nogal eens is, is het weer als vanouds onder ons motto: sin estres. Soms zware gesprekken, soms luchtige niemendalletjes, dolle fantasien, lekkere toetjes en volop lachen. We begrijpen elkaar, het is heerlijk makkelijk zonder verplichtingen, verwachtingen en bedoelingen. Ongeveer hetzelfde verhaal als met Antonio. Dat gaat, sinds ik ook hem los heb gelaten, nog steeds per dag beter. We gaan hoe dan ook de goeie kant op, of dat ook de goeie richting uit is voor iets gezamenlijks durf ik niet te zeggen. Er zijn bij mij, en volgens mij bij hem ook, nog twijfels of we echt wel bij elkaar passen, maaaaaaaarrrrrr er is rust en dat is me nog het meeste waard. Hij brengt me in ieder geval al niet meer van slag. Zijn verschillende persoonlijkheden zijn zo ver ik daar zicht op heb namelijk van lieverlee inderdaad aan het verdwijnen. Weer een typische kip en het ei kwestie, want of het nou door mijn loslaten komt of andersom? Geen idee! Doet er ook niet echt veel toe, ik krijg ze hoe dan ook nauwelijks meer te horen of te zien en als er even eentje dreigt op te duiken dien ik hem van repliek en zet hem op zijn nummer. Ze zijn dus van korte duur en verder doet hij op zijn manier echt zijn best. Ik stel me veel onverschilliger ten opzichte van hem heb op en das heerlijk en voelt lekker. Het maakt me allemaal niet meer zoveel uit wat voor kuren hij uit zijn doosje tovert en welke kant het op zal gaan. Hij doet zijn best maar, ik hou heel veel van hem maar nog veel meer van mezelf. Casa heeft de Frappr Webloggers in het leven geroepen, een community voor Nederlandstalige webloggers en -niet te vergeten- hun lezers. Ga er eens kijken en hier ook, is leuk!
