De afgelopen dagen is er iets bijzonders met me aan de hand. ik weet niet waar het vandaan komt of waarom en dat doet er ook niet zoveel toe, het is in ieder geval een feit dat het er is. Nadat ik een week of vier geleden, toen ik terug uit Nederland kwam, hier zo stellig heb beweerd dat al mijn twijfels over mijn keuzes weg waren, is nu juist het tegenovergestelde aan de hand. Ik heb op het ogenblik gewoon geen flauw idee waar het heen zal gaan. Het zijn ook geen twijfels, dat is het goeie woord in feite niet, ik weet het gewoon niet en vind dat heerlijk (en zo werkt het uiteindelijk ook natuurlijk). Het zal er wel mee te maken hebben dat ik het afgelopen jaar veel achter me heb gelaten, heel anders tegen veel dingen aankijk, nergens meer verbaasd van sta en zelf erg veranderd ben. Ik ben op het ogenblik niet meer zeker over van alles en nog wat, dat ik bijvoorbeeld hier over een jaar nog zal zijn, ben ook niet meer zeker hoe en of ik nog wel met Antonio verder wil enz enz. Mijn gevoel voor Lanza en hem is niet veranderd, dat is nog steeds heel erg goed, maar het is in feite niet meer zo belangrijk, het maakt me niet uit welke kant het opgaat. Kortom de toekomst is gewoon een onzekere ondoorzichtige brij en ik voel me der nog prima bij ook. Het verstoord namelijk mijn rust, tevredenheid en geluk niet, integendeel het geeft me zelfs meer van dat alles. Alle mogelijkheden liggen open, het kan alle kanten op en dat is gewoon een heerlijk gevoel. Dit is waar ik heen wilde en moest, weinig of niks brengt me nog van slag en ik probeer niks meer te sturen of forceren. Gewoon mezelf helemaal overgeven en maar zien wat er komt. Daarom onderneem ik nu ook niks, neem geen belangrijke beslissingen op welk gebied dan ook (bv huis en auto). Dat zou nu immers niet goed zijn omdat je op zulke momenten simpelweg geen belangrijke beslissingen moet nemen. Bovendien zou ik dan tegen mezelf ingaan en zou zodoende alleen maar weer onrust op mijn nek halen. Ik laat het dubbeltje maar rollen in de richting die het zelf kiest, ik zie wel waar ik dan terecht ga komen. De antwoorden zullen zoals altijd vanzelf wel komen, op dat moment is het nog tijd zat om in aktie te komen en keuzes te maken. Ik wacht geduldig en relaxed af wat voor antwoorden het zullen zijn en ben zelfs niet erg nieuwsgierig. Ze zullen immers hoe dan ook goed zijn! Zoals ik al eerder schreef is er het afgelopen jaar ontzettend veel gebeurd, ik voel me een ander mens omdat ik een heleboel oud zeer achter me heb kunnen laten en een stapel oude boeken in die tijd definitief heb kunnen sluiten, ook wat mezelf betreft. Dat scheelt me een hoop ballast zeg en ik heb mezelf en mijn innerlijke rust weer teruggevonden. Zo voel ik bijvoorbeeld geen boosheid meer naar de moeder van Tom. Zij was onder andere een van de redenen om weg te gaan uit Nederland, ik kon niet meer omgaan met het idee haar ergens een keer tegen te zullen komen. Ik was verbitterd en ontzettend boos en stond niet voor mezelf in als dat onverhoopt een keer zou gebeuren. Ze heeft gevoelens in me naar boven gehaald die ik niet van mezelf ken, die helemaal niet bij mij passen maar duidelijk dus ook in me zitten, agressie en haat. Ik liep zodoende voortdurend op mijn tenen en voelde me onrustig en opgejaagd. Door de afstand ben ik daar anders tegenaan gaan kijken en doordat gebleken is dat de band tussen Tom en mij ook dit weer overleefd heeft en me zelfs duidelijk heeft gemaakt dat hij nu zijn eigen weg gaat en zijn eigen keuzes maakt, maakt het ook allemaal niet meer uit wat er in het verleden allemaal gebeurt is en hoe ze misschien nu nog in elkaar steekt. Het is niet meer belangrijk, het doet er niet meer toe, zij, en ik ook, kunnen nu alleen nog maar afwachten of we misschien ooit een rekening gepresenteerd krijgen of niet. Dat alles is ook een van de redenen waarom ik nu even in het duister tast wat betreft mijn toekomst. Nu er een heleboel van dat soort obstakels zijn weggevallen is er zelfs misschien weer een toekomst voor me mogelijk in Nederland, wie weet? Daarom zal het goed zijn om met Kerst weer even in Nederland te zijn en aan den lijve te ondervinden of nu die druk weg is of in ieder geval een stuk minder is. Het zou een radicale omslag betekenen en weer een hoop heisa maar dat zien we dan weer wel, ook dat zou uiteraard weer op zijn pootjes terecht komen. Voortbordurend op mijn verhaal van de afgelopen dagen is het duidelijk dat het afgelopen jaar Lanza me in ieder geval ontzettend veel goeds heeft gebracht. Mijn knoop was eigenlijk voordat ik vertrok al uit de war, alleen de gevoelens, angsten en oud vastgeroest gedrag die daarmee samenhingen moesten nog uit mijn systeem en de ervaringen een rustig plekje krijgen op mijn harde schijf. Ik merk aan alles dat die nu goed is gedefragmenteerd en gereorganiseerd, ik ben weer mezelf en rustig, kan weer tegen een stootje. Mij krijgen ze niet meer gek omdat ik nu definitief weet dat ik weer van mezelf opaan kan en van weinig mensen echt iets nodig heb. Omdat ik dus op het ogenblik totaal geen idee heb waar de toekomst me zal brengen, houd ik het hier allemaal op een laag pitje. Het zou oneerlijk zijn verwachtingen bij mezelf en anderen te wekken die ik misschien helemaal niet waar kan maken. Hetzelfde geldt natuurlijk voor Nederland, ik weet nog helemaal niet of mijn toekomst weer daar of toch hier op Lanza ligt, dat zullen de komende maanden me duidelijk moeten maken. Op het ogenblik weet ik gewoon helemaal niks en heb ook geen enkel vermoeden of voorkeur. Het is een woeste zee van mogelijkheden waarin het zand eerst zal moeten bezinken om de bodem weer duidelijk in zicht te krijgen. Ik wil een nieuwe blanco start met openheid en eerlijkheid want ook bij mezelf heeft het daar in het verleden aan gemankeerd, vooral naar mezelf.
