De dagen vliegen steeds sneller om, voordat ik er erg in heb ben ik weer een week, een maand en meer verder. Ik hou het er maar op dat het een goei teken is, zou de tijd traag voortkruipen dan wil dat volgens mij zeggen dat je je verveelt, het niet naar je zin hebt of wat voor negatiefs dan ook. Van de ene kant dus goed maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer, voordat je het weet ben je echt oud en daar heb ik eigenlijk voorlopig nog geen zin in. De rust die ik in de loop van het afgelopen jaar heb gevonden is er in ieder geval nog steeds, ik stribbel niet meer tegen, kan me nu vol vertrouwen overgeven aan het tempo en de soms grillige weg van the flow en en dat scheelt natuurlijk een hele hoop, zo niet alles. Het gaat dan ook uitstekend met me, het maak me niet meer uit welke kant het op zal gaan, ik vind het allemaal prima. Ik heb het ook eindelijk voor elkaar om mijn grenzen goed te bewaken, geef dat nu blijkbaar op de enige goeie manier aan want het werkt en pakt bovendien positief uit. Ik maak me ook echt om weinig of niks meer druk, vooral niet om wat anderen van me denken. Eerstens maakt het natuurlijk geen donder uit, je druk maken over wat dan ook kost alleen maar een hoop tijd en energie. Daarnaast gaat het toch zoals het gaat en dat is veelal heel anders dan gedacht. Ik besef terdege dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan, ik heb er zelf immers ook vele jaren over gedaan om zo ver te komen en die knoppen geinstalleerd te krijgen. Die laatsten werken natuurlijk ook niet altijd even soepeltjes, ze willen nog steeds weleens haperen en dat vind ik ook prima als het maar met mate is en binnen grenzen. Helemaal afleren is natuurlijk gewoon een illusie, het is immers onderdeel van de aard van dit beestje plus levert het vulling op voor mijn dagboek. Bovendien hou ik er op een bepaalde manier en vooral liefst in deze mate ook wel van. Ik ben al dik tevreden dat ik ben waar ik nu ben, plus scheelt het me een hoop nachtrust, ik ben wat dat betreft volgens mij nog steeds bezig met een inhaalrace.
