Vanmorgen hebben we, de naaste buren en ik, samen koffie gedronken en geborreld ter ere van Annie's verjaardag. Het was gezellig maar ik merkte regelmatig aan mezelf dat ik me nogal eens zat te ergeren aan iemand en dan vooral aan diens houding, in mijn ogen soms nogal erg belerend en hooghartig. Men zal dat ook wel aan me gemerkt hebben, heb er nog even over gedacht om er iets van te zeggen maar had zoiets van: "Dat is niet aan mij". Jammer natuurlijk maar ik merk dat de laatste tijd toch toenemen, ook in het algemeen, aan wie en waar dat ligt doet er eigenlijk niet zoveel toe, het zal ook nu wel ergens in het midden liggen. In mijn ogen is het ook deze keer weer een kwestie van uit elkaar groeien. Dat is me de afgelopen paar jaar al met meer mensen overkomen en het gevoel daarbij is iedere keer heel dubbel. Van de ene kant natuurlijk erg jammer maar aan de andere kant is het ook een goed teken, een teken dat ik blijf groeien en ontwikkelen. En in mijn ogen ook nog meer een teken dat mijn vertrek goed is. Er is nu ruimte en tijd voor nieuwe dingen, wat die ook mogen zijn. Maar af en toe overvalt me dan toch zoiets van: "Ho, nou ff dimmen en ff compenseren". Vandaag ook wat last van een positieve kater na gisteren, echt afkicken van het goeie gevoel en dat voelt niet lekker en brengt me dan op zulke momenten weer aan 't twijfelen. Ook heb ik nog goed nieuws, mijn moeder heeft het ziekenhuis gebeld en de situatie uitgelegd en men had er begrip voor, ze wordt nu hoogstwaarschijnlijk op 20 september geholpen en komt het toch dus allemaal nog op tijd op z'n pootjes terecht.