Het was een zwoele late septemberdag, de zon scheen op deze vroege ochtend nog door een wazige nevel. Het voelde aan als lente maar de al gevallen en verdroogde bladeren in de tuinen en het bos waren het bewijs dat het gevoel anders was dan de realiteit. Ik liet zoals gewoonlijk na het opstaan ook die ochtend uitgebreid onze twee bonte langharige Duitse Staanders uit in het vlakbij gelegen bos en park. Ze hadden daar de ruimte om zich helemaal uit te leven en hun eerste energie en behoeften kwijt te raken. Het was een mooi begin van de dag, ik kon de slaap van me aflopen en frisse energie voor de nieuwe dag opdoen. Omdat er weinig andere mensen hun hond uitlieten, genoot ik vooral van de natuur en het spel van de honden. Het zag er naar uit dat het een redelijk normale dag zou worden, ik was me nog niet bewust van het belang van deze dag, hij zou de grote ommekeer brengen en de eerste aanzet worden tot een lawine van gebeurtenissen en veranderingen. De eerste symbolische sneeuwvlok zou die dag deze lawine in mezelf en als reactie daarop ook in mijn omgeving in gang zetten.
