Het is zondag weer maar gelijk gebleken dat het geen simpele klus is om de moeder van Tom als reden voor mijn vertrek uit mijn hoofd te zetten, dat gevoel werd maar weer eens extra gevoed door opmerkingen en mededelingen van Tom. Terloops deelde hij mee dat het 12 oktober weer ouderavond is op zijn school maar dat zijn "ouders" al gaan en dat het toch maar over het vervolgtraject na zijn examen gaat en over studiefinanciering en zo. Hoewel ik me al had voorgenomen niet meer naar dat soort bijeenkomsten te gaan, ik heb spijtig genoeg met name voor Tom dat boek vorig jaar moeten sluiten uit zelfbescherming en ter voorkoming van escalaties, toch blijven dat soort opmerkingen me natuurlijk raken en zijn dus weer maar eens een bevestiging dat het goed is dat ik vertrek. Tom zit in mijn ogen midden in het toneelstuk dat bij hem thuis wordt opgevoerd, ziet dat voor een deel ook wel maar hij gaat er ook voor een deel in mee. Of je dat nu gehersenspoeld moet noemen of overlevingstactiek, ik weet het niet maar hou het maar op het laatste om de moed niet helemaal in mijn schoenen te laten zakken. Bovendien wil ik blijven vertrouwen en geloven in hem en begrijp ik zijn moeilijke situatie ook.
We hebben er samen weer uitvoerig over gepraat, hij was zelf ook geschrokken van de manier waarop het uit zijn mond kwam, en hij weet gelukkig ook dat het geen desinteresse van me is dat ik met dat soort dingen vorig jaar gestopt ben. Ik heb me destijds voorgenomen er anders tegenaan te gaan kijken omdat ik moe gebeukt was en al te vaak het deksel op mijn neus had gehad. Ik ben uit lijfsbehoud maar zo gaan denken dat ze het me in feite erg makkelijk maken. Ik heb een goede band met mijn zoon, heb eigenlijk alleen de leuke dingen en over alle andere zaken, zoals financien, kleding, eten en alle andere voorkomende beslommeringen hoef ik me geen zorgen te maken, daar zorgen zij voor. Tom begrijpt gelukkig het waarom van mijn beslissing en de achtergrond, maar het blijft toch telkens weer pijnlijk en hoop daar straks, door het zetten van deze stap, minder mee geconfronteerd te worden. Of de wroeging en rancune ook een plekje krijgen weet ik nog niet, ik hoop en ga er maar van uit dat ik daar na verloop van tijd en door de afstand ook anders naar kan gaan kijken.
Maar nu even iets anders, het kan ook zijn dat me natuurlijk hiermee de perfecte kans geboden wordt om haar toch nog te zien voor ik vertrek en er zodoende misschien toch achter te komen dat het boek inderdaad definitief dicht is, dat de rancune misschien inderdaad weg is en er ook daar rust is. Dat zou op de valreep mooi meegenomen zijn en gelijk een extra gebaar van goede wil naar Tom, het zou ook hem volgens mij veel meer rust geven. Ik zal er nog een paar nachtjes over slapen, ik heb tenslotte nog de tijd, maar ben eigenlijk al wel om.
