Tom, mijn zoon voor diegenen die dat nog niet weten, heeft zaterdag 9 oktober een open dag georganiseerd bij de lokale omroep waar hij vrijwilligerswerk doet. Uiteraard ga ik daar ook naar toe. Afgelopen zondag zei hij tussen neus en lippen: "Mijn moeder en aanhang komen tussen twee en drie, tijdens mijn programma". Hij was dus al op zijn voorwerk om te vermijden dat er dan en daar een confrontatie komt, heel begrijpelijk. Ik had gelijk ook zoiets van: "Nou prima, dan weet ik wanneer ik kan gaan." Ik wilde namelijk daarmee ook de confrontatie met zijn moeder en aanhang vermijden en heb dat ook met hem besproken, hij begreep het en was zichtbaar opgelucht.
Nu ik weer een paar dagen en ervaringen verder ben, ben ik er heel anders naar gaan kijken. Waarom zou ik haar nog langer uit de weg gaan en op deze manier mijn leven toch nog door haar laten bepalen. Bovendien ben ik door de ervaring van de afgelopen week met de ex die nu mijn moeder verzorgt (sorry, dus toch nog een keer), gaan denken, waarom niet juist die confrontatie zoeken en ook hier misschien ontdekken dat er helemaal geen sprake meer is van een confrontatie. Wellicht is dit ook weer zo'n kans om te ontdekken dat ook hier de tijd ervoor heeft gezorgd dat het definitief klaar is zodat het me niet meer onrustig zal maken. Het is tenslotte de tijd van boeken sluiten en het zou mooi zijn als ook dit boek definitief naar de kelder kan. Dan kan ik echt met een schone lei vertrekken.
Mijn dilemma is tweezijdig en als volgt: Moet ik dit wel doen, is het niet beter dat ik het hierbij laat en zo de kans op toch een confrontatie en daardoor het misschien verpesten van Tom's open dag vermijden, ik kan mezelf namelijk in dit geval moeilijk inschatten omdat er bij mij best nog heel wat rancune zit. En, als ik het wel ga doen, zeg ik dat dan vantevoren tegen Tom. Laat ik hem niet beter in het ongewisse zodat hij zich daar vantevoren zeker ook niet druk om kan maken. Zo'n eerste keer dit organiseren is zowiezo al spannend genoeg. Wat is wijsheid?
