Afgelopen vrijdagavond was mijn eerste afscheidsetentje met Marion bij "Sjors". Het was er deze keer anders, minder gemoedelijk en relaxed. Er zat namelijk een grote erg aanwezige groep te eten die erg rumoerig waren en daardoor de sfeer vooral bepaalden, storend en daarin waren wij niet alleen. Vanaf half tien zou er ook een feest zijn van diezelfde mensen, de disco stond al klaar. Ze hadden beter de tent helemaal kunnen reserveren voor hen. Maar wij waren op tijd gedraaid met eten (lekkere pasta met allerlei vissoorten) en zijn toen bij "Captain Cook" gaan naborrelen. Eigenlijk achteraf ook wel zo leuk want het weer was zo zacht dat we tot twaalf uur nog op het buitenterras hebben kunnen zitten, waar lekker ouwehoeren toch veel makkelijker is.
Het was weer gezellig als altijd, we hebben gelachen, lekker zitten kletsen en bomen. Marion had ook nog een ontzettend lief kadootje voor me, een geluksmascotte voor de onzekere toekomst. Uiteraard kwam naast het luchtige deel ook het feit ter sprake dat ik het op het ogenblik zo moeilijk heb met mijn beslissing. Ze heeft me weer een meer duidelijke kijk gegeven op de kern, door haar talent er objectief en realistisch naar te kunnen kijken. Tijdens het gesprek maakte Marion de opmerking dat het dubbele gevoel wat ik heb over mijn vertrek, er volgens haar ook is omdat ik de reden van mijn keuze voor een deel bij de moeder van Tom leg en daarnaast ook door het feit dat ik nu deze stap zet en het dus niet gaat zoals in de meeste gevallen waarbij het kind zijn eigen weg van lieverlee gaat. Dat was de spijker op z'n kop en heeft me uiteraard weer aan het denken gezet. Natuurlijk zit daar veel in. De vraag waar het dan in wezen om gaat is : "Zou ik deze keuze ook gemaakt hebben als het hele verhaal anders was gelopen?" Nou is het natuurlijk verspilde tijd om me daar echt in te verdiepen, het is gewoon gelopen zoals het is gelopen, maar het heeft me wel duidelijk gemaakt dat ik die gedachtes dus beter zo veel mogelijk uit mijn hoofd kan zetten. Ik heb zelf deze keuze gemaakt en als zou blijken dat het gemis van Tom mijn avontuur te veel zou beinvloeden, is het ook weer zo dat ik elke dag terug kan. Bovendien is het de vraag of het wel anders zou zijn gelopen, is het niet gewoon voornamelijk zo dat ik moeite heb hem los te laten, een pijnlijk gevoel waar waarschijnlijk heel veel meer ouders mee worstelen op die leeftijd, maar waar ik van wordt afgeleid door de minder doorsnee situatie? Kortom, het is zoals het is. En wellicht zal straks blijken dat ik door deze worsteling nu, de heftigste emoties al achter me laat, who knows? Het was in ieder geval weer gezellig, leerzaam en verhelderend. Marion is ook klaar voor haar grote sprong in het diepe en bij mij is het weer een stuk lichter en helderder, lekker!!
