Vandaag, na een nacht erg goed geslapen te hebben, voelt het allemaal gelukkig weer anders en beter. Kan weer relativeren en zie dat het er eigenlijk ook allemaal niet zoveel toe doet. Ik weet dat ik mijn best gedaan heb om 't allemaal anders te laten lopen, dat heeft dan wel niet geholpen maar ik hoef mezelf in ieder geval geen verwijten te maken. En wat doet 't er in feite toe dat Tom geen band heeft met de rest van de familie, onze band is goed en dat is in wezen toch 't belangrijkste en voor mezelf weet ik dat de band in ieder geval met een groot deel van de familie, in mijn ogen natuurlijk het goeie deel, wel goed zit. We kunnen dus weer gewoon verder vooruit en vanaf vandaag ook weer in 't normale ritme want morgen beginnen de scholen weer en dat was een van de redenen om in oktober te vertrekken. Die datum komt al aardig dichtbij, vandaag nog 45 dagen, de andere redenen om in oktober te vertrekken, het huwelijk, zijn nu dus achter de rug en/of staan bijna voor de deur, de operatie. Het begint dus steeds meer te kriebelen en voorvallen als gisteren maken me nog eens extra duidelijk dat het goed is dat ik ga. Door de voortdurende confrontatie komen telkens toch die frustraties weer naar boven en ik hoop dat dit door afstand te nemen toch anders zal gaan voelen. We zullen zien!