Toen ik weer thuis kwam zag ik door het keukenraam dat de onbijtboel al op tafel stond en was Astrid, mijn vrouw, al volop in de weer met haar zeemlap om doeltreffend onze voor mij onzichtbare sporen van de vorige avond uit de woonkamer te verwijderen. Ze riep me al luidkeels toe: 'Dick, pak je een doek om de poten van die beesten schoon te maken, ik ga zo meteen de vloer dweilen en ik wil zeker geen modderpoten binnen, laat ze het buiten maar lekker uitzoeken.' Omdat het weer het toeliet gaf ik me deze keer maar over aan haar nukken van steriliteit en schijnbare smetvrees, ik had geen zin in geargumenteer op deze mooie morgen. Bovendien was ze hoogzwanger en hield ik de toename van haar poetsmanie ook op nestdrang en hormonale onrust. Volgens de peilingen zou het nog hooguit een paar dagen duren voor de geboorte zich aan zou dienen. De verdere dag verliep vervolgens niet anders dan andere dagen, ik ging naar mijn werk en Astrid gaf voor de verandering het huis nog maar eens van boven tot beneden een goeie poetsbeurt. Je wist tenslotte maar nooit wie er zo maar aan zou kunnen komen waaien en als dat al zo was wat moesten ze er dan wel niet van denken als het niet overal kraakhelder was. De laatste jaren was van zo maar spontaan aanwaaiende mensen toch al van lieverlee geen sprake meer door de geforceerde stemming die er steeds vaker hing. Ook vandaag zou van spontaan bezoek dus waarschijnlijk geen sprake zijn, misschien als de bevalling achter de rug was, maar dat zou dan ongetwijfeld ook wel allemaal geregisseerd worden. Sinds haar zwangerschap was Astrid�s persoonlijkheid verandert. Ik weet het eerst aan het feit dat ze zwanger was, hormonen en een lichaam wat met heel andere en nieuwe dingen bezig was en zo, maar begon langzaamaan te beseffen dat dit wel eens niet tijdelijk kon zijn omdat die veranderingen zich eigenlijk al voor die tijd manifesteerden. Er was de afgelopen jaren nogal wat met ons gebeurt, ik was in ieder geval veel bewuster van mezelf geworden en het was mede daardoor van lieverlee minder kameraadschappelijk geworden tussen ons. Het gebeurde steeds vaker dat ik me aan haar ergerde en andersom waarschijnlijk hetzelfde verhaal. Achteraf dus niet echt het goeie moment om dan aan kinderen te gaan denken, maar de tijd begon te dringen, we hadden allebei een leeftijd waarop uitstellen niet echt veel langer meer kon, en ik wilde in ieder geval erg graag kinderen, of dat bij Astrid ook het geval was is me tot op vandaag nog steeds niet helemaal duidelijk. Het gebeurde gewoon.
